Pagtitika sa kamatayan nina Alexis at Nika

Nabigla ka ba sa pagkamatay nina Alexis at Nika? Nagalit ka ba sa magnanakaw na pumatay sa kanila? Naging parang pelikula ang kanilang buhay sa Pilipinas. Nagsimula sa romantisismo ang pagkahumaling sa pelikulang Pilipino at pagtira sa Pilipinas at nagwakas sa isang malagim na trahedya ang kanilang buhay. Gagawan ba ng pelikula ang kanilang buhay? Tatabo ba ito sa takilya dahil sa tema ng krimen at pag-ibig? Maisingit kaya sa script ang papel ni Patricia Evagelista? (http://opinion.inquirer.net/inquireropinion/columns/view/20090906-223772/Alexis) Sino sa mga pulitiko ang nakisakay sa kanilang mala trahedyang kamatayan? Mayroong na bang nagpatawag ng hearing sa kongreso at senado tungkol sa kanilang pagkamatay? Baka wala, dahil hindi bigtime ang kriminal at biktima. Baka wala dahil pangkaraniwan ng krimen ang manakawan at mapatay sa Pilipinas. Baka wala dahil hindi naman threat ang kanilang mga sinusulat sa administrasyong Arroyo? Baka wala dahil hindi naman sila artista at pulitiko? Subject lamang ang mga artista at pulitiko sa kanila sinusulat pero hindi sila ito. Mahilig lang sa showbiz at pulitika ang lipunang kanilang ginusto at minahal pero dayuhan pa rin sila dito. Naku, mahahanay na lang sila sa mga turistang pinatay sa Pilipinas na hindi mabibigyan ng hustisya: “Three Korean Female Killed in the Philippines”, “Swedish family of 4 killed in home invasion robbery in the Philippines”, “Korean couple killed in the Philippines as children watched”, “Japanese man shot dead in the Philippines” at ang pamagat ng balita tungkol sa kanila: “Fil-Canadian, Slovenian killed by robbers.”

Anong hustisya ang mapapala ng mga turista sa isang lipunan na ang mamamayan nito ay biktima mismo ng kawalang ng hustisya? Kung ang imbestigasyon sa kanilang kamatayan ay nakatuon lamang sa mga suspetsadong kriminal ay malayo nitong mararating ang hustisya. Ang kahirapan, kagutuman at kawalang ng hustisya sa ilalim ng kapitalismo ang nagtutulak sa marami na magnakaw, magtulak ng droga, magrebelde, maghiganti, at pumatay. Ang panganib na dala ng mga krimen na ito ang patuloy na nagbibigay kapangyarihan sa kapitalistang lipunan para gamitin ang aparato (pulis, hukom at kulungan) ng gobyerno sa pagpulis sa kilos at asal ng taong bayan at pagtugis sa mga lumalaban dito. Ang kagimba-gimbal na dulot ng krimen ang nagiging puhunan ng industriya ng kultura at pulitika para magkamal ng kita at kapangyarihan sa ating lipunan na nagiging subject naman ng mga pagsusuri ni Alexis sa mga pelikula. Ang ating takot sa krimen at paghahanap ng kaligtasan sa hindi ligtas na lipunan ang nagiging pundasyon ng pagkalehitimo ng pulitikal at huridikal na kapangyarihan ng mga naghahari sa ating lipunan.
“Press release!” ni senator Gordon” na tatakbong presidente sa 2010. “Press release!” ni senador Gordon na dating head ng Department of Tourism. Press release tungkol saan? Sa kamatayan nina Alexis at Nika: “Gordon condemns killing of foreign couple; says it's bad for RP tourism.”
http://www.senate.gov.ph/press_release/2009/0903_gordon3.asp.
Kawawang Alexis at Nika. Nasama sa mga turistang minaliit ang kamatayan ng lipunang higit na nagpapahalaga sa kita ng turismo kaysa sa buhay nilang mga turista.

Asal medieval at Pyudal sa panahon ng post-modernismo

Tatakbo si Among Ed. Tatakbo si Bro. Eddie. Tatakbo si Bro. Mike. Paano kung tumakbo rin si Ka Erdie ng Iglesia ni Kristo?

Sa pamamagitan ng isang press conference noong nagdaang buwan, pormal na inanunsiyo ni Amung Ed ang kanyang pasiyang tumakbo bilang pangulo sa halalang darating. Sa katapusan ng Agosto, at sa kalagitnaan ng Oktubre, at katapusan ng Disyembre, mag-abang tayo sa malalaking pagtitipon ng mga kapanalig ni Bro Eddie Villanueva upang ipahayag naman ang kandidatura ni Bro Eddie sa pagkapangulo. Nitong martes, Agosto 19, sa panayam ng Probe, isang programang pantelebisyoin sa channel 2, inanunsiyo ni Bro. Mike ang kanyang balak na tumakbong pangulo sa halalan na sinimulan nila sa isang questionnaire sa mga kasapian ng El Shaddai. Mabuti na lamang at sa mga isyu lang tumatakbo si Fr. Robert. Paano na kung biglang mag-anunsiyo ang Iglesia ni kristo at patakbuhing kandidato sa pagka-pangulo ang kanilang pinuno?


Opisyal na nagtapos ang lumang panahon (ancient regime) noong 476CE, sa pagbagsak ng Western Roman Empire, at mula dito ay isinilang ang Panahong Pyudal o medieval. Isang panahong ang simbahan ( Simbahang Katoliko Romano, at ng simbahang protestante sa bandang dulo, lalo na ang Anglican Church sa Britaniya) ang siyang pinakamakapangyarihan sapagkat bagaman may mga monarkiya, ay nangangailangan pa rin ng basbas ng simbahan. Sa panahong ito, simbahan ang gabay, at may huling salita sa kung ano ang tama at mali.

Sa pagpasok ng kaisipang liberal at sa pag-unlad ng panahon ng modernismo, sa tulong ng agham at pilosopiya, ang mga institusyong pampaaralan, at pampulitika ay itinulak na paghiwalayin ang relihiyon at gobyerno. Ang doktrinang ito na salalayan ng isang modernistang pananaw ay nakabatay sa paniniwalang sapagkat ang bawat mamamayan ay may sariling isip (at dahil dito ay may karapatang isang boto, isang tao), ang gobyerno ay dapat na maging malaya sa impluwensiya at kontrol ng anumang sekta o relihiyon. Tinawag itong doctrine of the separation of Church and State.

Ang mga unanag kaisipan hinggil dito ay sinimulan ni Martin Luther sa kanyang "doctrine of two kingdoms." Ang doktrinang ito naman ay unang tinalakay ni John Locke (Agosto 1632-Oktubre 1704), isang pilosopo at political thinker mula sa Britanya, noong magsimula ang pagsulong ng panahon ng modernismo sa Europa. Sa kanyang "Social Contract", sinabi niya na ang pamahalaan ay walang autoridad sa mga indibidwal na konsiyensiya at dahil ang relihiyon ay ayon sa konsiyensiya ng isang tao, hindi ito dapat paki-alaman ng gobyerno. Malaki ang impluwensiya niya sa pagsasabatas at pagpopormalisa ng doktrinang ito sa Deklarasyon ng Independensiya ng Estados Unidos.

At bilang taga-sunod ng kaisipang amerikano, ito ang naging gabay ng ating mga pamahalaan magmula ng Unang republika bagaman hindi maikakaila ang impluwensiya ng simbahang katoliko bilang institusyon sa sinumang namahala. Ngunit kahit paano, ang doktrina ng paghihiwalay ng relihiyon at estado ay naisasabuhay sa ating pamamahala, sa kabila ng maraming kakulangan o limitasyon.

Subalit ang pagtakbo sa eleksyon ng mga kilalang puno ng iba't ibang sekta at relihyon ay nakakabahala.

Sa isang banda, ang paglahok ng mga personaheng ito sa pulitika ay isang malungkot na komentaryo sa estado ng pulitika sa ating bansa. Walang matitibay na partido pagkaraan ng halos 100 taon ng mga halalan. Kakulangan ng mga lider sa pulitika na pinagkakatiwalaan at iginagalang, tinitingala at pinakikinggan ng mga mamamayan. Ang Senado ay nagiging pugad ng mga mababaw na "expose" na kung hindi moro-moro ay nauuwi sa komedyang bayang hindi nanatatawa. Samantala, ang Kongreso, kung hindi sunud-sunuran sa malacanang at may-hawak ng pondo ng bayan, ay kweba ng mga apo, anak, asawa, at tauhan ng mga dati nang iilang dinastiya sa mga probinsiya at syudad, samantalang napapalamutian ng mga party-lists representatives na ang karamihan, imbis na maging tinig ng mahihirap na sektor ay dagdag lang sa kampon ng nasa kapangyarihan.

Ngunit hindi ang pagtakbo ng mga puno ng mga sekta at relihiyon ang tunay na solusyon sa pagka-uhaw na ito ng bayan sa mga lider na may integridad, kapani-paniwala at may sapat na kaalaman at kahusayan. Hindi pagbabalik sa panahong medieval at pyudalismo ang sagot sa problemang ito.

Tanging sa pagpapatatag lamang ng mga partido na nag-iiba at naghihiwalay dahil sa kakaibang programa at plataporma de gobyerno ang unang landas sa paglunas sa problemang pulitikal na ito. Kailangan ang mga batas na magpapatatag ng mga ito-susuporta sa mga maliliit at nagsisimulang partido sa anyo ng pondo mula sa gobyerno ayon sa laki ng botong natanggap nito, ang pagbabawal sa paglipat sa mga partido 2 taon bago ang halalan, ang pagbalangkas ng batas na magsusulong ng anti-dynasty provision sa ating Saligang Batas, at marami pang iba.

At kung mangyari ang mga ito, ang mga personahe ng mga sekta at relihiyon ay hindi pa rin pagbabawalang tumakbo, ngunit kailangan nilang bumaba sa puwesto o posisyon sa kanilang simbahan, at maging handang karaniwang kasapi na lamang nito. Tama at nararapat lamang ang pasiya ni Amung Ed na umalis na pagpapari at magpa"laicized" dahil sa kanyang pasiyang tumakbong pangulo sa halalang darating. Sa ganitong paraan, hindi nila magagamit ang posisyon sa kanilang simbahan, sa kampanya, at sa panahong mahalal, ay maiwasan ang tuwirang pakikialam ng simbahang kinabibilangan niya sa gawain ng pamamahala at lehislasyon.


Arcy Garcia
Barangka, Marikina
20 Agosto 2009